Vanaf NU ben ik, met mijn schrijvende partner in crime, te vinden op een eigen domein: ZoetZuur
Blogs en meer. Go check it out!
13 februari 2011
9 februari 2011
Ken je dat?
Zo iemand, waarvan je bij één aanblik al weak in the knees wordt? Je wordt kotsmisselijk als je in dezelfde ruimte met hem bent en niet omdat je hem niet mag of hij er niet uitziet. Nee, juist dat niet.
Alles aan hem vind je namelijk leuk. Dingen die je bij een ander niet eens op zouden vallen of die je zelfs walgelijk zou vinden. Bij hem is dat natuurlijk allemaal geen probleem. Waarom weet je zelf ook niet, maar dat is nou juist het hele spannender eraan. Chemie, he?
Misschien zou je op straat niet eens naar hem omkijken, want echt opvallend is ie niet. Van buiten. Maar, je hebt hem horen praten (drie zinnen). Je hebt hem in de ogen gekeken (heel vluchtig. stiekem ook.). Je meent daardoor dat je hem door en door kent. Jij hebt namelijk zijn binnenkant gezien. Je weet dan gewoon: jij MOET hem hebben. Wat een prachtig mens. Jullie hebben zoveel overeenkomsten.
Net als met een lemming die zijn eigen dood tegemoet springt: het is zo bepaald. Niks aan te doen, dit is groter dan jij. Het gaat verder dan iemand gewoon leuk vinden. Jij en ik. NU. Elke vezel in jouw lichaam staat op scherp. Horen, zien, voelen, proeven, ruiken: niks wil je missen. Je overdrijft als een malle. Je denkt dat je zijn aura kan voelen. Hell, het lijkt alsof ie een halo heeft die zelfs Beyonce nog zou doen verbazen.
Niet dat hij ook maar iets doorheeft.
Je wil alles van hem weten. Sherlock Holmes is er niks bij; het kleinste stukje informatie haal jij nog naar boven. Je pijnigt jezelf door uren naar een foto van drie bij drie pixels te staren.
Wat maakt dat nou uit dat ie misschien niet zo heel groot/breed/slim/knap/ambitieus/whatever is. Je wil gewoon bij hem zijn. Naar hem luisteren. Kijken. Je wil zijn kinderen baren. In jouw hoofd spelen hele speelfilms af, sommigen 'white picket fence'-waardig, anderen zouden als 16+ gelabeld worden.
Het maakt allemaal niets uit, want het wordt toch niks. Hij weet niet eens dat je bestaat, of ohja dat weet ie ondertussen wel. Hij weet niet wat ie met je doet, of doet heel goed zijn best te doen alsof. Je bent er weer klaar mee. Jezus, en hoe. Je gedraagt je als een domme tiener. Je bent niet voor rede vatbaar. Zo ken je jezelf niet. Zo wíl je jezelf niet eens kennen. Het moet afgelopen zijn. Hij wil je niet, punt. Hij verdwijnt naar de achtergrond, en je houdt je weer bezig met 'echt belangrijke dingen'.
Tot je hem ineens weer ziet en je bijna flauwvalt bij alleen de gedachte dat hij het is die je tegemoet komt lopen.... Je wil je omkeren en heel hard wegrennen en tegelijkertijd wil je zijn voeten kussen. Eeuwig ben je de gevatheid zelve en nu kan je alleen schaapachtig glimlachen. Als een ander in jouw schoenen stond, zou je haar uitlachen. Belachelijk. Overdreven. Kinderachtig. Get a life. Doe alsjeblieft normaal!
Maar mijn god, dat je hem weer tegenkomt kan toch geen toeval zijn? Heeft ie nou echt niks door? Is ie alleen aardig omdat ie dat gewoon is, of betekende die glimlach meer? Wat mankeert er dan aan mij dat ie geen move maakt? Of is hij misschien net zo speechless als ik? Is dat het juist wat in de weg zit? Zou ie mij ook...? *hoop hoop hoop hoop hoop*.
Heel die onzin begint weer van voor af aan. Bitterzoete zelfkwelling.
Ken je dat?
Ik ook niet.
Alles aan hem vind je namelijk leuk. Dingen die je bij een ander niet eens op zouden vallen of die je zelfs walgelijk zou vinden. Bij hem is dat natuurlijk allemaal geen probleem. Waarom weet je zelf ook niet, maar dat is nou juist het hele spannender eraan. Chemie, he?
Misschien zou je op straat niet eens naar hem omkijken, want echt opvallend is ie niet. Van buiten. Maar, je hebt hem horen praten (drie zinnen). Je hebt hem in de ogen gekeken (heel vluchtig. stiekem ook.). Je meent daardoor dat je hem door en door kent. Jij hebt namelijk zijn binnenkant gezien. Je weet dan gewoon: jij MOET hem hebben. Wat een prachtig mens. Jullie hebben zoveel overeenkomsten.
Net als met een lemming die zijn eigen dood tegemoet springt: het is zo bepaald. Niks aan te doen, dit is groter dan jij. Het gaat verder dan iemand gewoon leuk vinden. Jij en ik. NU. Elke vezel in jouw lichaam staat op scherp. Horen, zien, voelen, proeven, ruiken: niks wil je missen. Je overdrijft als een malle. Je denkt dat je zijn aura kan voelen. Hell, het lijkt alsof ie een halo heeft die zelfs Beyonce nog zou doen verbazen.
Niet dat hij ook maar iets doorheeft.
Je wil alles van hem weten. Sherlock Holmes is er niks bij; het kleinste stukje informatie haal jij nog naar boven. Je pijnigt jezelf door uren naar een foto van drie bij drie pixels te staren.
Wat maakt dat nou uit dat ie misschien niet zo heel groot/breed/slim/knap/ambitieus/whatever is. Je wil gewoon bij hem zijn. Naar hem luisteren. Kijken. Je wil zijn kinderen baren. In jouw hoofd spelen hele speelfilms af, sommigen 'white picket fence'-waardig, anderen zouden als 16+ gelabeld worden.
Het maakt allemaal niets uit, want het wordt toch niks. Hij weet niet eens dat je bestaat, of ohja dat weet ie ondertussen wel. Hij weet niet wat ie met je doet, of doet heel goed zijn best te doen alsof. Je bent er weer klaar mee. Jezus, en hoe. Je gedraagt je als een domme tiener. Je bent niet voor rede vatbaar. Zo ken je jezelf niet. Zo wíl je jezelf niet eens kennen. Het moet afgelopen zijn. Hij wil je niet, punt. Hij verdwijnt naar de achtergrond, en je houdt je weer bezig met 'echt belangrijke dingen'.
Tot je hem ineens weer ziet en je bijna flauwvalt bij alleen de gedachte dat hij het is die je tegemoet komt lopen.... Je wil je omkeren en heel hard wegrennen en tegelijkertijd wil je zijn voeten kussen. Eeuwig ben je de gevatheid zelve en nu kan je alleen schaapachtig glimlachen. Als een ander in jouw schoenen stond, zou je haar uitlachen. Belachelijk. Overdreven. Kinderachtig. Get a life. Doe alsjeblieft normaal!
Maar mijn god, dat je hem weer tegenkomt kan toch geen toeval zijn? Heeft ie nou echt niks door? Is ie alleen aardig omdat ie dat gewoon is, of betekende die glimlach meer? Wat mankeert er dan aan mij dat ie geen move maakt? Of is hij misschien net zo speechless als ik? Is dat het juist wat in de weg zit? Zou ie mij ook...? *hoop hoop hoop hoop hoop*.
Heel die onzin begint weer van voor af aan. Bitterzoete zelfkwelling.
Ken je dat?
Ik ook niet.
8 februari 2011
Zin in
Pillow talk tot diep in de nacht
Samen wakker worden, maar nog meer in samen verder slapen
Uur na uur na uur
Met mijn neus in je nek
Warm en doezelig
Huid op huid
Condens op de ramen
Samen de wereld mooier maken
Morgen
Picknick in een park
Muziekje erbij
Gewoon lui met de zon op je neus
Filosoferen
Soms over helemaal niks
Dagdromen
Toekomstdromen
Jij praat, ik luister
Met mijn ogen dicht
Samen uit en weer thuis
Dansen, lachen en naar huis slenteren als de zon alweer opkomt
Hand in hand (natuurlijk)
Op de bank
Films kijken
En naar elkaar
Met die ene blik
In de keuken
Ontbijt maken
In jouw shirt
Waar ben je?
Samen wakker worden, maar nog meer in samen verder slapen
Uur na uur na uur
Met mijn neus in je nek
Warm en doezelig
Huid op huid
Condens op de ramen
Samen de wereld mooier maken
Morgen
Picknick in een park
Muziekje erbij
Gewoon lui met de zon op je neus
Filosoferen
Soms over helemaal niks
Dagdromen
Toekomstdromen
Jij praat, ik luister
Met mijn ogen dicht
Samen uit en weer thuis
Dansen, lachen en naar huis slenteren als de zon alweer opkomt
Hand in hand (natuurlijk)
Op de bank
Films kijken
En naar elkaar
Met die ene blik
In de keuken
Ontbijt maken
In jouw shirt
Waar ben je?
2 februari 2011
Sokken
'Als ie het lef heeft om zijn sokken aan te houden, staak ik. Ik schop hem uit bed. Linea recta. Kan niet, vind ik'
Ik hoor het zo vaak: vrouwen knappen af op het dragen van sokken in bed. Tijdens de daad.
Im like: girl, are you serious?
Heb jij tijd om naar zijn voeten te kijken? Wil jij überhaupt zijn poten zien? Onder het mom van 'ik heb voetbalvoeten'/'voeten verzorgen vind ik gay' en nog meer van die onzin heb ik al heel wat traumatische indrukken opgedaan. Dat en die schaafwonden de ochtend erna als ie met zijn crusty soles en kalknagels langs mijn been of waar dan ook is geweest, maakt dat ik heel blij ben als ie zijn sokken aanhoudt. Mijn oog stopt dus automatisch op eh.. navelhoogte. Pure zelfbescherming. Alleen daarom ja :)
Het niet cool vinden dat ie zijn sokken aanhoudt in bed is potverdikkie een luxeprobleem van heb ik jou daar. Jullie zijn daar, gettin ya grooves on, niks of niemand die je stoort, alles werkt, je gaat in elkaar op, zweet in straaltjes over zijn rug, je dijen trillen, the neighbors know his name, alles.... en jij stopt the show voor twee lousy stukjes stof waar je toch niks mee hoeft? Really?
Ik weet niet of ik jaloers moet zijn of medelijden moet hebben.
Je seksegenoten ('kennissen van me') strugglen met mannen tussen hun benen vandaan trekken die direct down under gaan (dat mot ik nie), big egotisticals, guys die spontaan allergisch zijn voor rubber, falende naaktslakken en wat al niet meer en.jij.durft.te.zeiken.over.sokken?!
OK. Is je goed recht. Maar toch......
Ik hoor het zo vaak: vrouwen knappen af op het dragen van sokken in bed. Tijdens de daad.
Im like: girl, are you serious?
Heb jij tijd om naar zijn voeten te kijken? Wil jij überhaupt zijn poten zien? Onder het mom van 'ik heb voetbalvoeten'/'voeten verzorgen vind ik gay' en nog meer van die onzin heb ik al heel wat traumatische indrukken opgedaan. Dat en die schaafwonden de ochtend erna als ie met zijn crusty soles en kalknagels langs mijn been of waar dan ook is geweest, maakt dat ik heel blij ben als ie zijn sokken aanhoudt. Mijn oog stopt dus automatisch op eh.. navelhoogte. Pure zelfbescherming. Alleen daarom ja :)
Het niet cool vinden dat ie zijn sokken aanhoudt in bed is potverdikkie een luxeprobleem van heb ik jou daar. Jullie zijn daar, gettin ya grooves on, niks of niemand die je stoort, alles werkt, je gaat in elkaar op, zweet in straaltjes over zijn rug, je dijen trillen, the neighbors know his name, alles.... en jij stopt the show voor twee lousy stukjes stof waar je toch niks mee hoeft? Really?
Ik weet niet of ik jaloers moet zijn of medelijden moet hebben.
Je seksegenoten ('kennissen van me') strugglen met mannen tussen hun benen vandaan trekken die direct down under gaan (dat mot ik nie), big egotisticals, guys die spontaan allergisch zijn voor rubber, falende naaktslakken en wat al niet meer en.jij.durft.te.zeiken.over.sokken?!
OK. Is je goed recht. Maar toch......
BUFFER: DE TUSSENSTAND
Lichaamshaar laten groeien om je levenspartner te vinden. Niet omdat ie een snorrenfetisjist is. Ook niet omdat jij een überfeminist bent die rolpatronen wil verbreken.
Nee, ze liet het allemaal welig tieren als wegversperring. Zodat er (in het begin) geen lichamelijkheden plaats zouden vinden. No sex in the hairy room.
We zijn een maandje, dus zeg 1 cm haar, verder. Heeft het geholpen? Voor nu: ja.
Ze daten. Leren elkaar echt kennen. Doen leuke dingen.
Het gaat dus goed. Ik ben heel benieuwd hoe dit 'experiment' zal verlopen verder. Ik moet zeggen; ook zonder het opwerpen van de fysieke barrière heeft ze wel een punt. Ik ben voor vrije sex tussen volwassenen, wat niets hoeft te zeggen over hoe je in elkaar steekt en of je relatiemateriaal bent. Tegelijkertijd heb ik nog niet meegemaakt, gehoord, gezien, gelezen dat het direct delen van de lakens uit is gelopen op een serieuze relatie. In tegendeel; daarna ging het vaak finaal de mist in. Iets met niet meer hoeven jagen en serieus nemen enzo.
Dus: Is dit een blijvertje? Misschien. Het is nog pril. Zou ie dat niet geworden zijn als ze wel direct het bed hadden gedeeld? We zullen zien. Nog even geduld.....
Nee, ze liet het allemaal welig tieren als wegversperring. Zodat er (in het begin) geen lichamelijkheden plaats zouden vinden. No sex in the hairy room.
We zijn een maandje, dus zeg 1 cm haar, verder. Heeft het geholpen? Voor nu: ja.
Ze daten. Leren elkaar echt kennen. Doen leuke dingen.
Het gaat dus goed. Ik ben heel benieuwd hoe dit 'experiment' zal verlopen verder. Ik moet zeggen; ook zonder het opwerpen van de fysieke barrière heeft ze wel een punt. Ik ben voor vrije sex tussen volwassenen, wat niets hoeft te zeggen over hoe je in elkaar steekt en of je relatiemateriaal bent. Tegelijkertijd heb ik nog niet meegemaakt, gehoord, gezien, gelezen dat het direct delen van de lakens uit is gelopen op een serieuze relatie. In tegendeel; daarna ging het vaak finaal de mist in. Iets met niet meer hoeven jagen en serieus nemen enzo.
Dus: Is dit een blijvertje? Misschien. Het is nog pril. Zou ie dat niet geworden zijn als ze wel direct het bed hadden gedeeld? We zullen zien. Nog even geduld.....
29 januari 2011
De Confrontatie
Met een grote C.
Het is me zo vaak gevraagd en bijna twee jaar lang was het antwoord: 'nee'.
Nee, ik heb hem nooit meer gesproken. Niet gezien. We wonen heel dicht bij elkaar en de wereld is inderdaad klein. Op vakantie naar the middle of nowhere kwam ik mijn buren tegen. Ik presteer het om op een insanely drukke dag als Koninginnedag in Amsterdam naast uitgerekend mijn grootste vijand te belanden maar mijn ex, correctie Die Ex, heb ik na d-day niet meer gezien.
Ja, ik verbaasde me er zelf ook weleens over. Toch wel gek.
Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als het zover zou zijn, want ooit zou ik hem toch wel tegenkomen? Het leek me onontkoombaar. Geen kwestie van of, maar van waar en wanneer.
En dan? Wat zou ik denken? Wat zou ik voelen? Zou hij wat zeggen? Zou ik hem uit laten praten? Zou ik hem alsnog op zijn bek slaan? Zou ik mezelf ter aarde werpen en in huilen uitbarsten? Zou ik wegrennen? Zou ik 'normaal' kunnen doen? Zou ik hem haten of juist mezelf omdat ik hem niet zou haten? Ik wist het niet.
Je leest het goed. Verleden tijd. Dat in combinatie met het feit dat ik hier nu over blog en de titel van dit stukje, verraden natuurlijk al waar ik heen ga. Dus: vandaag, vrijdag achtentwintig januari tweeduizend en elf rond een uur of zes was daar dan ineens Het Moment. Hij en ik, beide alleen, elkaar tegemoetlopend op een smal pad in een kledingwinkel. Full frontal. Eye to eye. No escaping it.
Dus nu weet ik het.
Ik deed: aankijken. nothing more, nothing less. de stare down was won by me. yay-momentje.
Ik dacht: totaal niks.
Ik voelde: totaal niks.
Uitkomst: Geen emoties. Niet boos, niet verdrietig. Geen behoefte tot fysiek of verbaal geweld. Geen hartkloppingen, buikpijn of ademnood. Gewoon he-le-maal niks.
Nice. Weird.
Het is me zo vaak gevraagd en bijna twee jaar lang was het antwoord: 'nee'.
Nee, ik heb hem nooit meer gesproken. Niet gezien. We wonen heel dicht bij elkaar en de wereld is inderdaad klein. Op vakantie naar the middle of nowhere kwam ik mijn buren tegen. Ik presteer het om op een insanely drukke dag als Koninginnedag in Amsterdam naast uitgerekend mijn grootste vijand te belanden maar mijn ex, correctie Die Ex, heb ik na d-day niet meer gezien.
Ja, ik verbaasde me er zelf ook weleens over. Toch wel gek.
Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als het zover zou zijn, want ooit zou ik hem toch wel tegenkomen? Het leek me onontkoombaar. Geen kwestie van of, maar van waar en wanneer.
En dan? Wat zou ik denken? Wat zou ik voelen? Zou hij wat zeggen? Zou ik hem uit laten praten? Zou ik hem alsnog op zijn bek slaan? Zou ik mezelf ter aarde werpen en in huilen uitbarsten? Zou ik wegrennen? Zou ik 'normaal' kunnen doen? Zou ik hem haten of juist mezelf omdat ik hem niet zou haten? Ik wist het niet.
Je leest het goed. Verleden tijd. Dat in combinatie met het feit dat ik hier nu over blog en de titel van dit stukje, verraden natuurlijk al waar ik heen ga. Dus: vandaag, vrijdag achtentwintig januari tweeduizend en elf rond een uur of zes was daar dan ineens Het Moment. Hij en ik, beide alleen, elkaar tegemoetlopend op een smal pad in een kledingwinkel. Full frontal. Eye to eye. No escaping it.
Dus nu weet ik het.
Ik deed: aankijken. nothing more, nothing less. de stare down was won by me. yay-momentje.
Ik dacht: totaal niks.
Ik voelde: totaal niks.
Uitkomst: Geen emoties. Niet boos, niet verdrietig. Geen behoefte tot fysiek of verbaal geweld. Geen hartkloppingen, buikpijn of ademnood. Gewoon he-le-maal niks.
Nice. Weird.
23 januari 2011
Losse eindjes
Relaties. Hoe verschillend ze ook zijn, ze hebben gemeen dat ze een begin en een eind hebben. Als iets ten einde loopt, of het nou om een serieuze relatie, een scharrel of een vriendschap gaat, zit ik vaak met losse eindjes. Analyserend en denker die ik ben, kom ik graag achter 'de waarheid'.
Wat ging er mis? Wat was mijn aandeel? Waarom deed diegene dit? Waarom zei hij of zij dat? Wie, hoe, wat, waar, en vooral: waarom?
Het rotte is dat je negen van de tien keer geen (bevredigend) antwoord zult krijgen. Die ander geeft geen thuis, is niet eerlijk, geeft je antwoorden die alleen maar meer vragen oproepen of die gewoonweg nergens op slaan. Je hebt allebei ook nog eens je eigen versie van wat er gebeurde.
Ik heb daar moeite mee. Ik kan niet zo goed omgaan met unfinished business. Noem me emotioneel, noem me koppig, noem me vervelend, een zeikerd of een doordrammer, whatever: zo ben ik nou eenmaal. Ik kan er niet goed tegen om dingen niet helemaal besproken te hebben. Dit is vaak het geval wanneer je op slechte voet uit elkaar gaat. Mensen laten dan ineens heel lelijke kanten van zichzelf zien. Het komt er op neer dat het allemaal aan jou ligt en jij ineens de bitch of slettebak bent. No way. Je moer.
Impulsief en heethoofd die ik ben, wil ik dan nog weleens gaan opbellen. Of ik kom gewoon langs, of jij nu tijd en zin hebt of niet. Dat kan niet altijd en het is ook niet altijd verstandig. You gotta choose your battles and learn to let go. Ook omdat sommige mensen nou eenmaal niet eerlijk zullen zijn, kun je je tijd veel beter besteden. Door te bloggen bijvoorbeeld. Here goes:
- direct zijn vind ik niet negatief. Je zou mijn in your face waarheid moeten waarderen. I ain't sugar coating for no one.
- de dag dat ik mijn mond niet meer opentrek, is de dag dat je weet: het eind is daar. Zolang het me nog wat kan schelen, blijf ik praten/schreeuwen/zeuren/huilen/vragen. Zo niet, dan dus niet.
- mensen met ballen zeggen je straight up wat ze van je vinden
- bij twijfel is het beter te vragen dan te insinueren
- (spelletjes) spelen met anderen is niet iets om trots op te zijn
- eerlijk zijn en een ander netjes behandelen is zoveel makkelijker
- je moet echt verknipt zijn en pijn van binnen hebben, wil je het leuk vinden anderen moedwillig onrecht te doen. Als je echt OK met jezelf was, zou dat je eer te na zijn.
- ik heb je niks misdaan en je weet het
Heel New Age zweverig en hippy-achtig is het volgende plaatje, waar een paar dingen tussen zitten die eigenlijk best treffend zijn:
Wat ging er mis? Wat was mijn aandeel? Waarom deed diegene dit? Waarom zei hij of zij dat? Wie, hoe, wat, waar, en vooral: waarom?
Het rotte is dat je negen van de tien keer geen (bevredigend) antwoord zult krijgen. Die ander geeft geen thuis, is niet eerlijk, geeft je antwoorden die alleen maar meer vragen oproepen of die gewoonweg nergens op slaan. Je hebt allebei ook nog eens je eigen versie van wat er gebeurde.
Ik heb daar moeite mee. Ik kan niet zo goed omgaan met unfinished business. Noem me emotioneel, noem me koppig, noem me vervelend, een zeikerd of een doordrammer, whatever: zo ben ik nou eenmaal. Ik kan er niet goed tegen om dingen niet helemaal besproken te hebben. Dit is vaak het geval wanneer je op slechte voet uit elkaar gaat. Mensen laten dan ineens heel lelijke kanten van zichzelf zien. Het komt er op neer dat het allemaal aan jou ligt en jij ineens de bitch of slettebak bent. No way. Je moer.
Impulsief en heethoofd die ik ben, wil ik dan nog weleens gaan opbellen. Of ik kom gewoon langs, of jij nu tijd en zin hebt of niet. Dat kan niet altijd en het is ook niet altijd verstandig. You gotta choose your battles and learn to let go. Ook omdat sommige mensen nou eenmaal niet eerlijk zullen zijn, kun je je tijd veel beter besteden. Door te bloggen bijvoorbeeld. Here goes:
- direct zijn vind ik niet negatief. Je zou mijn in your face waarheid moeten waarderen. I ain't sugar coating for no one.
- de dag dat ik mijn mond niet meer opentrek, is de dag dat je weet: het eind is daar. Zolang het me nog wat kan schelen, blijf ik praten/schreeuwen/zeuren/huilen/vragen. Zo niet, dan dus niet.
- mensen met ballen zeggen je straight up wat ze van je vinden
- bij twijfel is het beter te vragen dan te insinueren
- (spelletjes) spelen met anderen is niet iets om trots op te zijn
- eerlijk zijn en een ander netjes behandelen is zoveel makkelijker
- je moet echt verknipt zijn en pijn van binnen hebben, wil je het leuk vinden anderen moedwillig onrecht te doen. Als je echt OK met jezelf was, zou dat je eer te na zijn.
- ik heb je niks misdaan en je weet het
Heel New Age zweverig en hippy-achtig is het volgende plaatje, waar een paar dingen tussen zitten die eigenlijk best treffend zijn:
 |
| Van http://www.yourcourageouslife.com/ |
Iets om jezelf voor te houden als mensen weer onverklaarbare acties ondernemen waarvan je denkt: why? One way or the other, hebben ze een 'reden' (lees: issue). Hoop maar gewoon dat ze met zichzelf in het reine zullen komen.
Theorietjes
Qua relaties en bedgerelateerde dingen bestaan er een hoop hardnekkige verhaaltjes.
Ik heb er hoogstpersoonlijk een aantal 'onderzocht' en kunnen bevestigen of juist onderuitgehaald. Dus:
- Je weet inderdaad if he's gonna be lucky that night at first sight. Hij niet.
- Het begin van de relatie is een vrij goed voorbeeld voor hoe ie je de rest van jullie tijd samen zal behandelen. Habits can not be hidden. De truc is je ogen er niet voor te sluiten.
- Voet/dick ratio is onzin. Skintone/dick ratio ook. Lord knows.
- Sranan mang eten for libi (en ik ben 1 van de weinige vrouwen die daar diezelfde Lord niet voor op haar blote knieën dankt).
- JE GAAT HEM NIET KUNNEN VERANDEREN (valt het genoeg op zo? knoop het alsjeblieft in je oren. probeer het niet. besteed je tijd beter.)
- Grote bek/onzekerheid en wanprestaties ratio (aka compensatiedrang) is dubbel en dwars waar.
- Size does matter en dikke mannen hebben kleintjes.
Nu hoor ik de laatste tijd vaker een theorietje, waarvan ik niet weet wat er van klopt. Of eigenlijk wil ik er niet aan. Deze luidt: de good guys zie je niet staan, omdat ze altijd over het hoofd worden gezien vanwege hun uiterlijk.
Hmmmmm. Makes me wonder.
Zijn good guys standaard niet zo aantrekkelijk? Compenseren ze dat dus door van binnen heel mooi te zijn? Spenderen ze meer quality time met meiden als 'vriendinnen' omdat ze als niet-potentieeltje gezien worden en vergaren ze zo girl-skills?
Betekent dat dan ook dat aantrekkelijke mannen hun best niet hoeven te doen en zich als klootzakken kunnen gedragen, alleen omdat ze toch wel aandacht en hun zin krijgen?
Betekent dat dat je dus moet kiezen: een lekkere vent die fout blijkt te zijn, of een lieve vent waarvan je niet warm of koud wordt? Dat kan toch niet? Ik weiger. Omdat ik niet wil settelen for less. Omdat ik niet wil kiezen tussen twee kwaden en vooral ook omdat soms inside en out spuuglelijke mensen nog het lef hebben zich als total dickheads te gedragen (you know who you..are.)
Theorietje in onderzoek dus. Ervaringsdeskundigen welkom.
Ik heb er hoogstpersoonlijk een aantal 'onderzocht' en kunnen bevestigen of juist onderuitgehaald. Dus:
- Je weet inderdaad if he's gonna be lucky that night at first sight. Hij niet.
- Het begin van de relatie is een vrij goed voorbeeld voor hoe ie je de rest van jullie tijd samen zal behandelen. Habits can not be hidden. De truc is je ogen er niet voor te sluiten.
- Voet/dick ratio is onzin. Skintone/dick ratio ook. Lord knows.
- Sranan mang eten for libi (en ik ben 1 van de weinige vrouwen die daar diezelfde Lord niet voor op haar blote knieën dankt).
- JE GAAT HEM NIET KUNNEN VERANDEREN (valt het genoeg op zo? knoop het alsjeblieft in je oren. probeer het niet. besteed je tijd beter.)
- Grote bek/onzekerheid en wanprestaties ratio (aka compensatiedrang) is dubbel en dwars waar.
- Size does matter en dikke mannen hebben kleintjes.
Nu hoor ik de laatste tijd vaker een theorietje, waarvan ik niet weet wat er van klopt. Of eigenlijk wil ik er niet aan. Deze luidt: de good guys zie je niet staan, omdat ze altijd over het hoofd worden gezien vanwege hun uiterlijk.
Hmmmmm. Makes me wonder.
Zijn good guys standaard niet zo aantrekkelijk? Compenseren ze dat dus door van binnen heel mooi te zijn? Spenderen ze meer quality time met meiden als 'vriendinnen' omdat ze als niet-potentieeltje gezien worden en vergaren ze zo girl-skills?
Betekent dat dan ook dat aantrekkelijke mannen hun best niet hoeven te doen en zich als klootzakken kunnen gedragen, alleen omdat ze toch wel aandacht en hun zin krijgen?
Betekent dat dat je dus moet kiezen: een lekkere vent die fout blijkt te zijn, of een lieve vent waarvan je niet warm of koud wordt? Dat kan toch niet? Ik weiger. Omdat ik niet wil settelen for less. Omdat ik niet wil kiezen tussen twee kwaden en vooral ook omdat soms inside en out spuuglelijke mensen nog het lef hebben zich als total dickheads te gedragen (you know who you..are.)
Theorietje in onderzoek dus. Ervaringsdeskundigen welkom.
17 januari 2011
Typisch
Zo, hallo. Daar heb je hem weer.
Ik moet helemaal niet naar de wc maar ik ga toch want dan kan ik langs hem lopen.
Hihi. Hij kijkt ook. Ik strijk ‘onopvallend’ door mijn haar. Kijk al even onopvallend en tegelijkertijd betekenisvol naar hem. Smizen heet dat tegenwoordig.
Me likey what me see.
Lang. Breed. Gespierd. Mannelijk. Zelfverzekerd.
Die handen! Die ogen! Die kaak! Dat kortgeschoren koppie...
Ik ga bijna van mijn stokkie.
Snel keer ik terug naar mijn plek.
Hij komt mijn kant op.
Alles gladstrijken, rechtop zitten, schouders naar achter.
Ik kijk hem aan en glimlach. Hij glimlacht terug. Gelukkig zit ik want mijn knieën voelen aan alsof ze gevuld zijn met pap. Pap, don Juan voor me... ergens voel ik een verband maar het kwartje wil niet vallen.
Mijn hemel, ik ben alleen met hem. Hij en ik. Op de achtergrond moedigt Rihanna me aan. Ik wil hem over de tafel trekken.
Ik beheers me. Hij merkt niks natuurlijk; ik heb een po-po-po-pokerface waar een beetje louche kaartspeler strontjaloers op zou zijn.
Ik beheers me. Hij merkt niks natuurlijk; ik heb een po-po-po-pokerface waar een beetje louche kaartspeler strontjaloers op zou zijn.
Ik trek hem dus niet over de tafel. Wat we wel doen:
We maken een afspraak.
Ik schrijf het voor hem op.
Ik schrijf het voor hem op.
Onze vingers raken elkaar; electriciteit en dan:
REALITEIT
Hij is een cliënt.
Ik ben een professional.
Fuck it, denk ik. Maarja, privacy, machtsverhoudingen, geheimhoudingsplicht enzo.
Fuck it, denk ik. Maarja, privacy, machtsverhoudingen, geheimhoudingsplicht enzo.
Dag Adonis. See you next time. Ik ben precies hier.
Fuck my life dan maar.
15 januari 2011
Flabbergasted
Buurman versie twee totally knocked me off my feet met een bericht, zomaar uit het niets:
Zo. Slik. Ik ben er best wel eventjes stil van. Ik ben onder de indruk. Ik voel me vereerd en een beetje schuldig ofzo. Hij had dit helemaal niet hoeven doen. Wat lief. Wat ruimhartig. Wat goed dat ie zomaar zulke woorden kan uiten. Ik doe het hem niet 1,2,3 na al zou ik dat wel willen. Hoppa, daar krijg ik zomaar een Groot Gebaar in de schoot geworpen. I guess I did something right in the end. Mijn waardering is ook groot, sprinkhaan <3
Hey green eyes,
Hoe is het?
Leuk dat je aan me dacht.
We had some good times maar het is gewoon gegaan zoals het is gegaan.
Ik heb heel veel van je geleerd en mijn waardering is groot.
Je hebt een plaatsje in mijn hart, krullebol. Onze paden zullen zich wel weer kruizen. Alles op zijn tijd.
Till we meet again ;)
Zo. Slik. Ik ben er best wel eventjes stil van. Ik ben onder de indruk. Ik voel me vereerd en een beetje schuldig ofzo. Hij had dit helemaal niet hoeven doen. Wat lief. Wat ruimhartig. Wat goed dat ie zomaar zulke woorden kan uiten. Ik doe het hem niet 1,2,3 na al zou ik dat wel willen. Hoppa, daar krijg ik zomaar een Groot Gebaar in de schoot geworpen. I guess I did something right in the end. Mijn waardering is ook groot, sprinkhaan <3
Abonneren op:
Posts (Atom)