Vanaf NU ben ik, met mijn schrijvende partner in crime, te vinden op een eigen domein: ZoetZuur
Blogs en meer. Go check it out!
13 februari 2011
9 februari 2011
Ken je dat?
Zo iemand, waarvan je bij één aanblik al weak in the knees wordt? Je wordt kotsmisselijk als je in dezelfde ruimte met hem bent en niet omdat je hem niet mag of hij er niet uitziet. Nee, juist dat niet.
Alles aan hem vind je namelijk leuk. Dingen die je bij een ander niet eens op zouden vallen of die je zelfs walgelijk zou vinden. Bij hem is dat natuurlijk allemaal geen probleem. Waarom weet je zelf ook niet, maar dat is nou juist het hele spannender eraan. Chemie, he?
Misschien zou je op straat niet eens naar hem omkijken, want echt opvallend is ie niet. Van buiten. Maar, je hebt hem horen praten (drie zinnen). Je hebt hem in de ogen gekeken (heel vluchtig. stiekem ook.). Je meent daardoor dat je hem door en door kent. Jij hebt namelijk zijn binnenkant gezien. Je weet dan gewoon: jij MOET hem hebben. Wat een prachtig mens. Jullie hebben zoveel overeenkomsten.
Net als met een lemming die zijn eigen dood tegemoet springt: het is zo bepaald. Niks aan te doen, dit is groter dan jij. Het gaat verder dan iemand gewoon leuk vinden. Jij en ik. NU. Elke vezel in jouw lichaam staat op scherp. Horen, zien, voelen, proeven, ruiken: niks wil je missen. Je overdrijft als een malle. Je denkt dat je zijn aura kan voelen. Hell, het lijkt alsof ie een halo heeft die zelfs Beyonce nog zou doen verbazen.
Niet dat hij ook maar iets doorheeft.
Je wil alles van hem weten. Sherlock Holmes is er niks bij; het kleinste stukje informatie haal jij nog naar boven. Je pijnigt jezelf door uren naar een foto van drie bij drie pixels te staren.
Wat maakt dat nou uit dat ie misschien niet zo heel groot/breed/slim/knap/ambitieus/whatever is. Je wil gewoon bij hem zijn. Naar hem luisteren. Kijken. Je wil zijn kinderen baren. In jouw hoofd spelen hele speelfilms af, sommigen 'white picket fence'-waardig, anderen zouden als 16+ gelabeld worden.
Het maakt allemaal niets uit, want het wordt toch niks. Hij weet niet eens dat je bestaat, of ohja dat weet ie ondertussen wel. Hij weet niet wat ie met je doet, of doet heel goed zijn best te doen alsof. Je bent er weer klaar mee. Jezus, en hoe. Je gedraagt je als een domme tiener. Je bent niet voor rede vatbaar. Zo ken je jezelf niet. Zo wíl je jezelf niet eens kennen. Het moet afgelopen zijn. Hij wil je niet, punt. Hij verdwijnt naar de achtergrond, en je houdt je weer bezig met 'echt belangrijke dingen'.
Tot je hem ineens weer ziet en je bijna flauwvalt bij alleen de gedachte dat hij het is die je tegemoet komt lopen.... Je wil je omkeren en heel hard wegrennen en tegelijkertijd wil je zijn voeten kussen. Eeuwig ben je de gevatheid zelve en nu kan je alleen schaapachtig glimlachen. Als een ander in jouw schoenen stond, zou je haar uitlachen. Belachelijk. Overdreven. Kinderachtig. Get a life. Doe alsjeblieft normaal!
Maar mijn god, dat je hem weer tegenkomt kan toch geen toeval zijn? Heeft ie nou echt niks door? Is ie alleen aardig omdat ie dat gewoon is, of betekende die glimlach meer? Wat mankeert er dan aan mij dat ie geen move maakt? Of is hij misschien net zo speechless als ik? Is dat het juist wat in de weg zit? Zou ie mij ook...? *hoop hoop hoop hoop hoop*.
Heel die onzin begint weer van voor af aan. Bitterzoete zelfkwelling.
Ken je dat?
Ik ook niet.
Alles aan hem vind je namelijk leuk. Dingen die je bij een ander niet eens op zouden vallen of die je zelfs walgelijk zou vinden. Bij hem is dat natuurlijk allemaal geen probleem. Waarom weet je zelf ook niet, maar dat is nou juist het hele spannender eraan. Chemie, he?
Misschien zou je op straat niet eens naar hem omkijken, want echt opvallend is ie niet. Van buiten. Maar, je hebt hem horen praten (drie zinnen). Je hebt hem in de ogen gekeken (heel vluchtig. stiekem ook.). Je meent daardoor dat je hem door en door kent. Jij hebt namelijk zijn binnenkant gezien. Je weet dan gewoon: jij MOET hem hebben. Wat een prachtig mens. Jullie hebben zoveel overeenkomsten.
Net als met een lemming die zijn eigen dood tegemoet springt: het is zo bepaald. Niks aan te doen, dit is groter dan jij. Het gaat verder dan iemand gewoon leuk vinden. Jij en ik. NU. Elke vezel in jouw lichaam staat op scherp. Horen, zien, voelen, proeven, ruiken: niks wil je missen. Je overdrijft als een malle. Je denkt dat je zijn aura kan voelen. Hell, het lijkt alsof ie een halo heeft die zelfs Beyonce nog zou doen verbazen.
Niet dat hij ook maar iets doorheeft.
Je wil alles van hem weten. Sherlock Holmes is er niks bij; het kleinste stukje informatie haal jij nog naar boven. Je pijnigt jezelf door uren naar een foto van drie bij drie pixels te staren.
Wat maakt dat nou uit dat ie misschien niet zo heel groot/breed/slim/knap/ambitieus/whatever is. Je wil gewoon bij hem zijn. Naar hem luisteren. Kijken. Je wil zijn kinderen baren. In jouw hoofd spelen hele speelfilms af, sommigen 'white picket fence'-waardig, anderen zouden als 16+ gelabeld worden.
Het maakt allemaal niets uit, want het wordt toch niks. Hij weet niet eens dat je bestaat, of ohja dat weet ie ondertussen wel. Hij weet niet wat ie met je doet, of doet heel goed zijn best te doen alsof. Je bent er weer klaar mee. Jezus, en hoe. Je gedraagt je als een domme tiener. Je bent niet voor rede vatbaar. Zo ken je jezelf niet. Zo wíl je jezelf niet eens kennen. Het moet afgelopen zijn. Hij wil je niet, punt. Hij verdwijnt naar de achtergrond, en je houdt je weer bezig met 'echt belangrijke dingen'.
Tot je hem ineens weer ziet en je bijna flauwvalt bij alleen de gedachte dat hij het is die je tegemoet komt lopen.... Je wil je omkeren en heel hard wegrennen en tegelijkertijd wil je zijn voeten kussen. Eeuwig ben je de gevatheid zelve en nu kan je alleen schaapachtig glimlachen. Als een ander in jouw schoenen stond, zou je haar uitlachen. Belachelijk. Overdreven. Kinderachtig. Get a life. Doe alsjeblieft normaal!
Maar mijn god, dat je hem weer tegenkomt kan toch geen toeval zijn? Heeft ie nou echt niks door? Is ie alleen aardig omdat ie dat gewoon is, of betekende die glimlach meer? Wat mankeert er dan aan mij dat ie geen move maakt? Of is hij misschien net zo speechless als ik? Is dat het juist wat in de weg zit? Zou ie mij ook...? *hoop hoop hoop hoop hoop*.
Heel die onzin begint weer van voor af aan. Bitterzoete zelfkwelling.
Ken je dat?
Ik ook niet.
8 februari 2011
Zin in
Pillow talk tot diep in de nacht
Samen wakker worden, maar nog meer in samen verder slapen
Uur na uur na uur
Met mijn neus in je nek
Warm en doezelig
Huid op huid
Condens op de ramen
Samen de wereld mooier maken
Morgen
Picknick in een park
Muziekje erbij
Gewoon lui met de zon op je neus
Filosoferen
Soms over helemaal niks
Dagdromen
Toekomstdromen
Jij praat, ik luister
Met mijn ogen dicht
Samen uit en weer thuis
Dansen, lachen en naar huis slenteren als de zon alweer opkomt
Hand in hand (natuurlijk)
Op de bank
Films kijken
En naar elkaar
Met die ene blik
In de keuken
Ontbijt maken
In jouw shirt
Waar ben je?
Samen wakker worden, maar nog meer in samen verder slapen
Uur na uur na uur
Met mijn neus in je nek
Warm en doezelig
Huid op huid
Condens op de ramen
Samen de wereld mooier maken
Morgen
Picknick in een park
Muziekje erbij
Gewoon lui met de zon op je neus
Filosoferen
Soms over helemaal niks
Dagdromen
Toekomstdromen
Jij praat, ik luister
Met mijn ogen dicht
Samen uit en weer thuis
Dansen, lachen en naar huis slenteren als de zon alweer opkomt
Hand in hand (natuurlijk)
Op de bank
Films kijken
En naar elkaar
Met die ene blik
In de keuken
Ontbijt maken
In jouw shirt
Waar ben je?
2 februari 2011
Sokken
'Als ie het lef heeft om zijn sokken aan te houden, staak ik. Ik schop hem uit bed. Linea recta. Kan niet, vind ik'
Ik hoor het zo vaak: vrouwen knappen af op het dragen van sokken in bed. Tijdens de daad.
Im like: girl, are you serious?
Heb jij tijd om naar zijn voeten te kijken? Wil jij überhaupt zijn poten zien? Onder het mom van 'ik heb voetbalvoeten'/'voeten verzorgen vind ik gay' en nog meer van die onzin heb ik al heel wat traumatische indrukken opgedaan. Dat en die schaafwonden de ochtend erna als ie met zijn crusty soles en kalknagels langs mijn been of waar dan ook is geweest, maakt dat ik heel blij ben als ie zijn sokken aanhoudt. Mijn oog stopt dus automatisch op eh.. navelhoogte. Pure zelfbescherming. Alleen daarom ja :)
Het niet cool vinden dat ie zijn sokken aanhoudt in bed is potverdikkie een luxeprobleem van heb ik jou daar. Jullie zijn daar, gettin ya grooves on, niks of niemand die je stoort, alles werkt, je gaat in elkaar op, zweet in straaltjes over zijn rug, je dijen trillen, the neighbors know his name, alles.... en jij stopt the show voor twee lousy stukjes stof waar je toch niks mee hoeft? Really?
Ik weet niet of ik jaloers moet zijn of medelijden moet hebben.
Je seksegenoten ('kennissen van me') strugglen met mannen tussen hun benen vandaan trekken die direct down under gaan (dat mot ik nie), big egotisticals, guys die spontaan allergisch zijn voor rubber, falende naaktslakken en wat al niet meer en.jij.durft.te.zeiken.over.sokken?!
OK. Is je goed recht. Maar toch......
Ik hoor het zo vaak: vrouwen knappen af op het dragen van sokken in bed. Tijdens de daad.
Im like: girl, are you serious?
Heb jij tijd om naar zijn voeten te kijken? Wil jij überhaupt zijn poten zien? Onder het mom van 'ik heb voetbalvoeten'/'voeten verzorgen vind ik gay' en nog meer van die onzin heb ik al heel wat traumatische indrukken opgedaan. Dat en die schaafwonden de ochtend erna als ie met zijn crusty soles en kalknagels langs mijn been of waar dan ook is geweest, maakt dat ik heel blij ben als ie zijn sokken aanhoudt. Mijn oog stopt dus automatisch op eh.. navelhoogte. Pure zelfbescherming. Alleen daarom ja :)
Het niet cool vinden dat ie zijn sokken aanhoudt in bed is potverdikkie een luxeprobleem van heb ik jou daar. Jullie zijn daar, gettin ya grooves on, niks of niemand die je stoort, alles werkt, je gaat in elkaar op, zweet in straaltjes over zijn rug, je dijen trillen, the neighbors know his name, alles.... en jij stopt the show voor twee lousy stukjes stof waar je toch niks mee hoeft? Really?
Ik weet niet of ik jaloers moet zijn of medelijden moet hebben.
Je seksegenoten ('kennissen van me') strugglen met mannen tussen hun benen vandaan trekken die direct down under gaan (dat mot ik nie), big egotisticals, guys die spontaan allergisch zijn voor rubber, falende naaktslakken en wat al niet meer en.jij.durft.te.zeiken.over.sokken?!
OK. Is je goed recht. Maar toch......
BUFFER: DE TUSSENSTAND
Lichaamshaar laten groeien om je levenspartner te vinden. Niet omdat ie een snorrenfetisjist is. Ook niet omdat jij een überfeminist bent die rolpatronen wil verbreken.
Nee, ze liet het allemaal welig tieren als wegversperring. Zodat er (in het begin) geen lichamelijkheden plaats zouden vinden. No sex in the hairy room.
We zijn een maandje, dus zeg 1 cm haar, verder. Heeft het geholpen? Voor nu: ja.
Ze daten. Leren elkaar echt kennen. Doen leuke dingen.
Het gaat dus goed. Ik ben heel benieuwd hoe dit 'experiment' zal verlopen verder. Ik moet zeggen; ook zonder het opwerpen van de fysieke barrière heeft ze wel een punt. Ik ben voor vrije sex tussen volwassenen, wat niets hoeft te zeggen over hoe je in elkaar steekt en of je relatiemateriaal bent. Tegelijkertijd heb ik nog niet meegemaakt, gehoord, gezien, gelezen dat het direct delen van de lakens uit is gelopen op een serieuze relatie. In tegendeel; daarna ging het vaak finaal de mist in. Iets met niet meer hoeven jagen en serieus nemen enzo.
Dus: Is dit een blijvertje? Misschien. Het is nog pril. Zou ie dat niet geworden zijn als ze wel direct het bed hadden gedeeld? We zullen zien. Nog even geduld.....
Nee, ze liet het allemaal welig tieren als wegversperring. Zodat er (in het begin) geen lichamelijkheden plaats zouden vinden. No sex in the hairy room.
We zijn een maandje, dus zeg 1 cm haar, verder. Heeft het geholpen? Voor nu: ja.
Ze daten. Leren elkaar echt kennen. Doen leuke dingen.
Het gaat dus goed. Ik ben heel benieuwd hoe dit 'experiment' zal verlopen verder. Ik moet zeggen; ook zonder het opwerpen van de fysieke barrière heeft ze wel een punt. Ik ben voor vrije sex tussen volwassenen, wat niets hoeft te zeggen over hoe je in elkaar steekt en of je relatiemateriaal bent. Tegelijkertijd heb ik nog niet meegemaakt, gehoord, gezien, gelezen dat het direct delen van de lakens uit is gelopen op een serieuze relatie. In tegendeel; daarna ging het vaak finaal de mist in. Iets met niet meer hoeven jagen en serieus nemen enzo.
Dus: Is dit een blijvertje? Misschien. Het is nog pril. Zou ie dat niet geworden zijn als ze wel direct het bed hadden gedeeld? We zullen zien. Nog even geduld.....
Abonneren op:
Posts (Atom)