Weet je nog, hoe we heup aan heup op het strand liepen? Dat plankton dat onze stappen verlichtte, de wind door ons beider krullen; magisch was het. Hoe we de hele nacht praatten en lachten in die stinkende studentenkamer van je broer. Alsof het nooit anders was geweest. Het mocht wat mij betreft ook voor altijd blijven duren.
Natuurlijk bleef het niet zo. Het heeft welgeteld een zomer lang geduurd. Een heerlijke zomer, dat wel. Jouw 'voor altijd' bleek een beetje af te wijken van de mijne. Zomaar ineens moest het over zijn. BAM! Heh? Ik kreeg geen lucht. Met veel gevoel voor drama rende ik blootsvoets de regen in. Gelukkig kwam je me achterna, want ik had de deur achter me dichtgegooid en het was koud. Ik moest de volgende dag natuurlijk ook gewoon weer naar school.
Weer binnen heb ik me vreselijk aangesteld. Janken tot het snot mijn ogen uit kwam. Jammeren, zielig doen, koortsachtig oplossingen proberen te bedenken. Nog een BAM. Dit keer van de vaas die ik je, wederom met perfect theatrale precisie, naar je hoofd slingerde. Je had je gezicht moeten zien!
Weer binnen heb ik me vreselijk aangesteld. Janken tot het snot mijn ogen uit kwam. Jammeren, zielig doen, koortsachtig oplossingen proberen te bedenken. Nog een BAM. Dit keer van de vaas die ik je, wederom met perfect theatrale precisie, naar je hoofd slingerde. Je had je gezicht moeten zien!
Ik herinner het me als de dag van gisteren, terwijl het toch al meer dan tien jaar geleden is. Kort, krachtig, dramatisch en pijnlijk: precies zoals een eerste Grote Liefde zou moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten